Izložba “Homo Interior” u Italijanskom institutu za kulturu

Izložba “Homo Interior” biće otvorena u sredu, 31. oktobra u 18.30h u Italijanskom institutu za kulturu u Beogradu (Kneza Miloša 56), a povodom Dana savremene italijanske umetnosti, koji se po prvi put obeležavaju u Srbiji.

Povodom obeležavanja Dana italijanske savremene umetnosti u Srbiji, biće otvorena međunarodna izložba “Homo Interior”. Ova jedinstvena postavka sadržaće dela trojice umetnika: Nikola Samori (Italija), Radenko Milak (Bosna i Hercegovina) i Dragan Zdravković (Srbija).

Kustoskinja izložbe je Ksenija Samardžija.

Dani italijanske savremene umetnosti ove godine održavaju se po prvi put širom sveta, u organizaciji Asocijacije italijanskih muzeja savremene umetnosti (AMACI) i Ministarstva kulture Italije (MIBACT) u cilju promocije novijeg italijanskog umetničkog nasleđa. U samoj Italiji manifestacija se uspešno održava od 2005. godine.

Izložba “Homo Interior” povezuje tri umetnika – tri različita vizuelna promišljanja, u jedinstvenu postavku. Radovi umetnika koji potiču iz različitih sredina koje su određene tradicijom i geografski bliske, međusobno su povezani kroz intuitivno razumevanje klasičnog slikarskog jezika. Izložba u Italijanskom institutu za kulturu u Beogradu zadržava latinski naziv koji ne zahteva prevod, a koji se istovremeno smatra i mrtvim i univerzalnim.

Nikola Samori (Nicola Samori), u svojim slikama i skulpturama polazi od italijanskog slikarskog nasleđa. Proces započinje građenjem, stvaranjem ličnosti koju naknadnim intervencijama dovodi do destabilizacije. Radenko Milak, u svojim svedočenjima i hronologijama, zadržava monohromatsku perspektivu događaja. Crno-belim radovima, arhivira dešavanja i situacije.

Iz pozicija različitih sagledavanja od introvertnog ka ekstrovertnom, u među-prostoru između Samorija i Milaka, nalazi se tematika Dragana Zdravkovića. Nakon izložbi “Stanje hibernacije” (MSU) i “Enklavija” (Venecijansko bijenale, 2017), Zdravković nastavlja u čistom slikarskom maniru da gradi prostorne senzacije – ovoga puta uvodi triptih, kao oltarski narativ u koji učitava mistične predele. Iako bez ljudi, prostori ne deluju napušteno. Stvaraju utisak privremenog staništa – mesta zapitanosti, razrešenja, mesta na kojima se traže odgovori, u kome se miruje i povremeno nalazi utočište.

Izvor: designed.rs